НАЗНАМЕНАВАТИСѦ

НАЗНАМЕНАВА|ТИСѦ (1*), ЮСѦ, ѤТЬСѦ гл. Осенять себя (крестным знамением):

помѧнѹ образъмь кр҃ста въ имѧ г҃а... ѹпъвающиихъ назнамена||ватисѧ. (κατασημαίνεσϑαι) КЕ XII, 204–205.


Смотреть больше слов в « Словаре древнерусского языка (XI-XIV вв.)»

НАЗНАМЕНАНЪ →← НАЗНАМЕНАВАТИ

T: 148