НАТЫЧЬ

НАТЫЧ|Ь (2*), с. Цель, мишень:

Вазнь, ˫акоже стрѣлець, ѡвогда ѹлѹчаѥть стрѣлѧющи въ насъ ˫ако въ начичь [в др. сп. натычь], ѡвогда же на прилежаща˫а ближнѧ˫а. (ἐπί... σκοπόν) Пч к. XIV, 58; вазнь ˫ако же стрѣлець ѡвогда ѹлѹчае(т). стрѣлѧюче в на(с) а ˫ако в натычь. овогда же на прилежаща˫а ближнѧ˫а. Пч XIV–XV, 55 об.


Смотреть больше слов в « Словаре древнерусского языка (XI-XIV вв.)»

НАТѦГНОУТИ →← НАТЪЧЬ

T: 41